Kim kaleme alacak, kim yazacak bu aşkı? Kim senaryolaştıracak, kim filmini yapacak?.. Biz mutlu olmayı başarsak da; kimse de yazmasa, anlatmasa, bilmese hatta… Korkuyorum seni bir kez daha kaybetmekten. Korkuyorum, yine seneler sonra bir gün elimde bir kitapla herkese arka kapaktaki resmini göstererek delice seslenmekten; “bakın, bu kadın bana aşıktı, ben de O’na… ama layık olamadım sevgisine... ve O da, bana değil kitaplara hayat vermeyi tercih etti…” …Yine yazsan… Ama acılarımız üzerine değil... Ayrı ayrı sayfalara değil, aynı sayfalara beraber yazsak hatta!...
Hayatımda hiç utanmadığım, aksine sevdiğim tek yüzsüzlüğümü yaptım; geldim… Çekip alabilseydim seni terkettiğim o yalnızlığın elinden, “biliyorum; çok yalnız bıraktım, çok beklettim seni! biraz daha bekleyebilir misin?” diye soracaktım yanından ayrılmadan, hayattan neyi istediğimizi, neyi beklediğimizi bilecektik, yeniden sevebilecektik hayatı ikimiz de… Mesajımı aldın mı bilmiyorum; “o kadar iyisin ki ödeyemem hakkını, o kadar kötüsün ki helal etmem hakkımı” demiştim... Kırılmadın di mi bana! Hem ne hakkım var ki, sana yaptığım haksızlığı kimseye yapmadım ben… ve şimdi bi yüzsüzlük daha yapmaya cesaretim yok, çünkü korkuyorum seni daha fazla incitmekten… Biliyorum, beni yormamak için çok yordun kendini, çok yordum seni. Fakat kımıldayamıyorum şimdi, ne yapmam gerektiğini bilemiyorum… Biliyorum, benim hatalarım yüzünden… Kim anlayacak bu aşkı? Biz anlasak birbirimizi ve uzatsak ellerimizi. Bir adım sen, biN adım ben, nereye yürüdüğümü bilsem ve seni incitmeyecek kararlılıkla gelsem yeniden… Bu ikimizin hikayesi… İkimiz, “biz” olsak, biz kaleme alsak, biz yazsak; bir sayfaya, bir kalemle, bir yürekle!...
“Gesi Bağları”nı da tüm yarini yitirenlerin kavuşmalarını dileyerek söyleyip, dinleyebiliz yeniden! Beni affet!
Seni seviyorum! Çok seviyorum!...
